ตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช้า
รีบรีบรีบ ออกไปหา
ซื้อของขวัญให้เธอสักหน่อย
เดินจนเหงื่อเริ่มไหลย้อย
ได้กุหลาบสีหวานจ๋อย
พร้อมด้วยช็อคโกแลตแท่งโต
เธอยิ้มหวานจนแก้มปริอยู่สองวัน
กุหลาบนั้นเริ่มเฉา
แห้งเหี่ยว ทิ้งไป ทิ้งไป
เก็บแต่ช็อคโกแลตไว้
ข้างที่นอนหลับตาฝัน
เห็นแล้วคิดถึงกันทุกคืน
เก็บไว้นานเลยเหม็นหืน
กลายเป็นอื่นหมดความหมาย
ไม่ทันไรก็คงขึ้นรา
ขืนทิ้งไว้นานก็บูดหมดความหอม
คงไม่หวานดังเดิม
ไร้ค่า ทิ้งไป โยนทิ้งไป
ฉันไม่รู้เมื่อไรจะเป็นรายต่อไป
ที่ถูกทิ้งลงถ้าสิ้นความหมาย
ตอนนี้ยังชื่นใจ จึงอยากคบไป
ถ้าเบื่อเมื่อใดสัมพันธ์แปรเปลี่ยน
ฉันไม่รู้เมื่อไรจะเป็นรายต่อไป
ที่ถูกทิ้งลงถ้าสิ้นความหมาย
ตอนนี้ยังชื่นใจ จึงอยากคบไป
ถ้าเบื่อเมื่อใดสัมพันธ์แปรเปลี่ยน
ฉันไม่รู้เมื่อไรจะเป็นรายต่อไป
ที่ถูกทิ้งลงถ้าสิ้นความหมาย
ตอนนี้ยังชื่นใจ จึงอยากคบไป
ถ้าเบื่อเมื่อใดสัมพันธ์แปรเปลี่ยน
เปลี่ยนความรู้สึก คนเราก็แปลก
หากหมดความหมายหมดผลประโยชน์
ความสัมพันธ์ ที่เคยให้กัน
ก็เริ่มแปรผันเป็นอนิจจัง
หมดผลประโยชน์